12:15’ten 13:30’a kadar olan öğle aralarında öğle yemeklerini öğretmenler odasında meslektaş arkadaşlarımızla beraber yiyoruz. Her gün bir arkadaşımız evden yemek getirerek bir paylaşım içerisinde bu beslenme işini hallediyoruz :) Ben haftanın ilk günü yemek getirip bu haftaki sıramı savdım çünkü öğretmenler günü vesilesiyle de her gün bir sınıfla öğle yemeğini beraber yemek istedim.

Derslerde, tenefüslerde, okul çıkışlarında onlarla birebir konuşmaya gayret etsem de kısıtlı zamanda bu pek mümkün olmuyor. En azından bu hafta yemek bahanesiyle onlarla farklı bir paylaşım içinde olayım istedim. Bugün randevum 10. sınıflarlaydı. Evlerine yemek yemeye gitmediler ve herkes kendi yiyeceğini alıp geldi. Bilgisayardan, beğendikleri müzikleri dinledik; dün çektiğim fotoğraflara baktık; biraz da özel yaşamlarından konuştuk.

Derslerin bitiminden sonra “temel fotoğraf eğitimleri”nin ilkini vermeye başlayacaktım ki bilgisayarın azizliğine uğradım. İlk çalışmayı yarıda bırakmak zorunda kaldım ama kendim özel bir slayt hazırlayıp bunu önümüzdeki günlerde telafi etmeye karar verdim. Bütün öğrencilere açık olan bu çalışmalar sonrasında ortaya çıkacak fotoğraflarla ilgili Mayıs ayındaki gençlik haftasında güzel bir proje ortaya çıkarabileceğimizi hayal ediyorum.

Okuldan geldikten sonra sevgili Nurah‘ın e.postasını gördüm. “Seni yılın öğretmeni ilan ettim“ diyerek söz konusu yazısının {linkini} vermiş. Mesajı okuyunca ve ardından yazıya bakınca son derece mahçup oldum. Kendisine çok teşekkür ediyorum bu ince davranışından dolayı. Henüz 4 haftalık bir öğretmenlik tecrübesi olan biri olarak bu mesleğe yıllarını vermiş binlerce insanın karşısında “öğretmenden çok öğretmen kesilmek“ istemem. Ben sadece Evren olarak, yaşadıklarımı e-vren günlüğü’ne yansıtıyorum. Aldığım eğitimlerin ve yaşadığım tecrübelerin ışığında bana göre doğru olduğunu düşündüklerimi hayatımda yaşamaya/yaşatmaya çalışıyorum.

Öğretmenlik deneyiminin ikinci haftasını da sağlığım biraz düzelmiş şekilde geride bıraktım. Öğrencilerimin objektifinden yansıyan ilk fotoğrafımı da paylaşmak istedim. Fotoğraf, “bugüne kadar hiçbir öğretmenimle fotoğraf çekilmedim“ diyen bir öğrencim tarafımdan çekildi. Elimden geldiğince babil kulesinden indirmeye çalışıyorum “öğretmenliği”. Her ne kadar Cuma günü “hocam, siz çok hümanistsiniz, tanıdığınız serbestlik döner dolaşır sonunda bize girer” Continue reading →

Geçmiş olsun temennileri için teşekkür ediyorum. Rahatsızlığımın sınıfta bağırmaktan ya da çok konuşmaktan değil de bir anda girdiğim hızlı tempodan kaynaklandığını düşünüyorum. Tabi beyaz tebeşirli tahtayı da es geçemeyeceğim. Gençlerle güzel güzel sohbet ediyoruz. Onlarla birlikte olduğum süre içerisinde sinirleneceğimi, sinirlenip de bağırıp çağıracağımı zannetmiyorum. Eğer öyle olursa hem kendi değerlerimle hem de girdiğim bütün sınıfların ilk dersinde onlara verdiğim sözle çelişmiş olurum.

Geçen hafta ilk ders bütün sınıflarda bir atölye çalışmasıyla “beklenti ve endişeleri”ni almıştım. Benim 1990’lı yıllarda korktuğum öğretmen davranışları 2008 yılında lise sıralarında ne yazık ki hala geçerli. Benim bağırıp çağırmam, onları azarlamam, onlarla sınıf içerisinde alay edip onları küçük düşürmem, hatta (yazmaya elim varmıyor) onları dövmem sarı renkteki post-itlere yazdıkları endişeler arasındaydı. Her sınıftan bol miktarda aynı endişeler çıkınca elbetteki üzüldüm. Beklentileri mi? Hepimizin güler yüzlü, sevecen, hoşgörülü öğretmen modeli, onların da beklentisi.

Şimdi onların benim dersim için “başıboşluk”la karıştırmadıkları sınırsız özgürlükleri var. Kimseyi rahatsız etmemek şartıyla gönüllerinden geçen her şeyi yapabiliyorlar, yapabiliyoruz. Ama dört sınıfımda da şu konuda anlaştık: “Ne yapıyorsak ya hep beraber yapıyoruz ya da hiç yapmıyoruz.“ Bu gün kağıttan uçak yaptık. Bilmeyenlere nasıl yapılacağını gösterdim. Sırayla uçurduk uçaklarımızı. Peki edebiyat bunun neresinde? İkinci haftanın sonunda öğretmenin “sınıfın tanrısı“ olmadığı fikrini benimsemeye çalışan bir öğrenci kağıtla uçak yapılma direktifine uymayıp kağıttan gemi yapıyorsa bu “edebiyatın, hayatın kendisi” olduğunu göstermiş oluyor benim için. O kız öğrencim kağıttan uçak yapmayı bilmiyordu, ben gösterirken aynısını yapmak da istememiş, en iyi bildiği şeyi; kağıttan gemi yapmayı tercih etmişti. Sınırları aşmak gerektiğini beraber öğreniyoruz. Tıpkı geçen haftaki dersi hep beraber sakız çiğneyerek işlediğimiz gibi :) Kısıtlarsan, kural çiğneyen öğrenci tavırlarını da göze almak zorundasındır.

Sesim bugün biraz daha iyi. Ama çok daha iyi olmak için haftasonunu bekliyorum. Öğrencilerin daha çok paylaştığı, öğretmenlerin daha çok dinlediği bir sisteme ulaşabilmeyi ümit ettim bu gün yol boyu.

İzmir’deki fotoğraf eğitimleri devam ediyor. Cuma günkü son teorik ders önümüzdeki pazartesiye alındı. Sonrasında sahaya inip fotoğraflar çekilecek. Okuldan çıkıp İzmir’e gitmek ve hemen geri dönmek beni yoruyor ama yaptığım işin en iyisini yapma arzum bu yorgunluğumu unutturuyor bana.