Dünya açlıkla, savaşlarla, susuzlukla sınanırken, Instagram sanki başka bir dünyadan peri masalı anlatırken, video dışındaki içerikler o kadar da ilgi görmezken üç — beş kişi belki okur diyerek ısrarla yazmaya niçin devam ediyoruz? Öyle ki internetin, vakit öldürmek için yazılan blog yazısına da ihtiyacı yok. En azından biz, bunun farkındayız. Yazının devamını Medium’daki sayfamdan okuyabilirsiniz.

Kitaplığımdan ne zaman bir kitap seçsem -birkaç yıl önce okuduğum, sayfalarına notlar düştüğüm, cümlelerin altını çizdiğim herhangi bir kitap- aynı şeyi yaşarım. Sayfaları karıştırırken işaretlediğim yerlere bakıp, bir an duraksar; “Bu satırların altını ben mi çizmişim? Bu notu gerçekten ben mi düşmüşüm?” derim. Yazının devamını Medium’daki sayfamdan okuyabilirsiniz.

Boş sayfaya bakarken -eğer daha öncesinde hangi konu üzerinde, ne hakkında yazacağımı belirlemediysem- başıma hep aynı şey gelir: Cümleler kafamda dolaşır, karmakarışıktır. Hiçbiri yeterince net ya da açık değildir. Cümlenin ya başını ya sonunu getiremem. Böyle zamanlarda elim, kitaplığımdaki herhangi bir kitaba, çoğunlukla da başucu kitaplarıma uzanır. Yazıya nasıl başlayacağımı bilemediğim zamanlarda neler yaptığımın ayrıntıları Medium’daki sayfamda yazdım.

Geçenlerde bir yazıma, yüz yüze tanışmasam da kendisini ve yazılarını çok sevdiğim bir arkadaşım “kelime” yerine “sözcük”ü kullandığım için teşekkür yorumu bıraktı. Önemli bir farkındalıktı, ciddi bir noktaya dikkat çekişti ve üzerine mutlaka tartışılmalıydı. Peki “kelime” yerine “sözcük” kullanımı, Türkçemiz adına gerçekten teşekkürü hak eden bir tercih mi? Bu sorunun cevabını, bu haftaki Medium yazımda masaya yatırdım.