Haksızlığa uğratıldığını düşünüyorsun, tepkilerinden anladığım bu. Ne hissettiğinle ilgili yapabileceğim bir şey yok. Kimin kardeşi, kimin arkadaşı, kimin sevgilisi, kimin dostu olduğuna karar vermek gerekiyor. Bunlara karar veremiyorsan kimlerin senin kardeşin, dostun, sevgilin, arkadaşın olduğuna/olabileceğine bakmak gerekiyor.

Kalabalık hayatlarda benim yerim yok. Bunlar sana anlamsız geliyorsa benim dünyam böyle anlamsız işte. Bunun için de yapabileceğim bir şey yok.

Herkese takındığın üslubu bana da takınıyorsan burada hoşa gitmeyen bir sorun var demektir. Herkesin Yunus’unu değil, ben kendi Emre’mi yaşamaya bakarım. İşte sen buna engel oluyorsan asıl o zaman gerilirim. Güçlüysen bunların benim yanımda hiçbir ifadesi yok; sana yüklediğim anlam önemli benim için. Ben, karşımdaki isterse değil “ben” istersem görüşürüm. Evime gelmen, yoluma çıkman hiçbir şeyi değiştirmez. Sen hâlâ bir oyunun içindesin. Ben söyleyip söyleyebileceklerimi yazdım vaktinde, daha da fazlası yok bende: Haksız{lık} Ey Dost!

Eğer ki “hiçbir şeyim yok” diyorsan şu an ki ruh halini anlayamam. Açıkçası söylenmeyen ve yazılmayan hiçbir şey anlatılmış olmaz. Ha geriye bir tek fotoğrafını çekmek kalır ki yazmayan ve söylemeyen birinin bunu yapması daha da zor. Söylemezsen bilemem ama altın kafeste de yaşansa aşk, zor zor zor. İster seven ol, ister sevilen… İşte kabullenmediğin ya da farkına varamadığın bir ruh hali, bir sıkıntı varsa ben bunu çok iyi anlayabiliyorum.