29 yıl önce, henüz 47 yaşındayken vefat eden babamla aynı yaşta olmama birkaç yıl kaldı. Hızla ona yaklaşsam da hafızamdaki baba, benden hep onlarca yaş büyük kalmaya devam ediyor, ne ilginç. Bazı anılar zamanla soluklaşırken bazı hissiyatlar canlılığını hiç yitirmiyor. Geçirdiğimiz vakit çok azdı, yaşadığı ömür de az olunca hâliyle ondan öğrenebildiklerim de sınırlı kaldı. Muhakkak her anne baba, evlatlarına deneyim aktarmayı sorumluluk bilir. Babamdan yana öğreneceklerimin yarım kalması sebebiyle belki de hâlâ kendini gerçekleştirmeye çalışma telaşıyla yeni eğitimler alıp öğrenmeye devam ediyorum.
Continue reading →