Bazen nerede durmam gerektiğini bilmiyorum. Nerede konuşmam, nerede susmam gerektiğini de… Evet demeyi ya da hayır cevabı vermeyi de bilmiyorum. Kafam bu kadar mı karışık yoksa çok hızlı düşünüp anında karar mı veremiyorum, emin değilim.
Bütün bu kararsızlık ya da yanlış kararlar aslında hayatımı zorlaştırıyor, adımlarımı yavaşlatıyor, zamanımı verimsiz kullanmama sebep oluyor. Düşüncelerini net bir şekilde dile getiren, ne istediğini kesin olarak bilip bunu açıkça dile getirebilen insanlara hep imrenmişimdir. Küçüklüğümdem beri “hayır” demenin saygısızlık ve kabalık olduğuna alıştırıldım. Birinin isteğini veya teklifini hayır diyerek geri çevirmenin ayıp olduğunu düşündüm. Oysa yakın zamanda okuduğum bir kitapta ne olursa olsun evet demenin gerekliliği ve evet’in çok kapılar araladığı yazıyordu. Galiba asıl ölçüt, insanın kendi hayatında yaşadığı gerçeklik.
Her işe koşamam, on parçaya bölünüp ayrı ayrı yerlerde herkesi memnun edemem. Bunun bilincindeyim ama bölünmeye çabalıyor, herkesi memnun etmeye çalışıyorum, her tarafa koşturma halindeyim. Bazen durup “Kendine ne söz vermiştin?” diye bir zaman önce aldığım kararı hatırlatıyorum kendime. Hayatımı sadeleştirecek, uğraşılarımı azaltacak ve en önemlisi hayatımın merkezine “kendimi” alacaktım. Sağlığımı, vaktimi, zihin dinginliğimi her şeyden daha çok önemseyecektim. Olmadı, yine yapamadım.
Daha az uyuyor, daha az yazıyor, daha az okuyorsam; kendime daha az vakit ayırıyorsam, sevdiğim uğraşıları erteliyor, asıl yapmam gerekenleri öteliyorsam yanlış giden bir şeyler var. Aslında “giden bir şeyler” yanlış değil, yanlış olan benim seçimlerim, tercihlerim, attığım adımlar vs.
e-vren günlüğü sitesinden daha fazla şey keşfedin
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Tam da bunları hissederken gördüm yazınızı ve görüyorum ki iki yıl sonra bugün artık o satırları yazan insan değilsiniz. Neler değişti neymiş yanlış olan?
Teşekkür ederim Gülten.
Merhaba, aynı düşünceler ve hisler içindeyim otuz yasıma geldim hayatımda en büyük zorlukları hayır diyemeyişimden ve başkalarını kendimden önce düşünmem yüzünden yaşadım. Beyhan Budak- kendine iyi davran güzel insan kitabını öneririm umarım faydalı olur
İlk adımı hepimiz attık aslında sıkça hatırlatmıyor muyuz kendimize, benliğimize verilmesi gereken önemi. Bunları yapmadığımızda neler olabileceğini de kafamızın içinde döndürüp duruyoruz o zaman neden duruyoruz? Bizi durduran atalettir ve bunun bir çok sebebi vardır. Bu nedenlerin bir an önce neyden kaynaklandığını bulup çözüm yolu bulmalıyız bana kalırsa ve umarım ki bulabiliriz.
Hayatımızda rutinler olmalı, bizi ilgilendiren, bizimle ilgili tamamen. Ancak takvimimize baktığımızda bütüm rutinler işimiz ve uğraşlarımızla ilgili. Kafamızın içinde binbir türlü hayal, karar, özeleştiri. Ve her ne hikmetse bu düşünceleri eyleme geçiremiyoruz. En büyük düşmanımız eyleme geçme olabilir mi? Önceki dönemlerde de tartıştığımız bir gerçek; zamanı satın alamayız, zamanı durduramayız. Her gün banka hesabınızdan sebepsizce binlerce TL gidiyor ve sadece seyrediyoruz. Bu mümkün olabilir mi? Buna izin vermeyeceğimiz gibi sadece 24 saatten ibaret zamanın da böyle akıp gitmesine izin veremeyiz. İşte o zamanın tam ortasında BİZ varız.
Selam gercekten ne guzel yazi olmus hayatimizi oyle erteliyoruz ki bir bakmisiz hayata gec kalmisiz tskler Evrenin Gunlugu
Teşekkür ederim Tuncay ;)
Evren harika bir içerik daha üretmişssin tebrik ederim. Okurken bir ara biri benden bahsediyormuş gibi geldi. İyi bloglar
Ah Zeynep, bölünmüşlükler içinde bütün kalmaya hatta kendimizi tamamlamaya çalışıyoruz.
Burada, sorgulanması gereken şu durum ortaya çıkıyor: Farkında olup değiştirmek için çaba harcamamak – Farkında olup değiştirmek için çaba harcamak. Yanlışın farkında olmamız elbette iyi ancak değişim yönünde adım atabilmeliyiz. Katkın için teşekkür ederim Salih.
Evren, gene öyle bir zamanda okudum ki yazdığını… elbet öğreneceğiz, alışacağız kendimize önem vermeye.
Aslında baktığımız zaman hemen hemen herkesin hayatında yanlış giden bir şeyler var. Maalesef kendimize vakit ayırma konusunda çok zayıf kalıyoruz. En son ertelenmesi gereken şeyler kendi sevdiğimiz işler iken, biz genelde tersini yapıyor ve sevdiğimiz işleri en sona bırakıyoruz ve doğal olarak ya fazla zaman kalmıyor ya da hiç zaman kalmıyor.
Çok sağlıklı ve doğru bir karar Bir Tutam Karınca, umarım bu kararını sonuna kadar sürdürebilirsin. Ben de buna dikkat etmeye çalışıyorum ancak dümeni bazen farklı önceliklere kırdığım oluyor. Farkına varıp dümeni kendimize çevirmek gerekiyor.
İnsanın her zaman önceliği kendi olmalı. Yani kendine zaman ayırabilmeli. Mesela ben 4 sene ara verdim çalışma hayatıma. Şimdi yeniden başladım. Ve başladığım gün kendime söz verdim. Kendimi önemsemekten, kendime vakit ayırmaktan asla vazgeçmeyeceğim diye. 4 aydır bu sözümden çıkmadım.
Üşenme, ertleme, vazgeçme Mustafa ;)
Ne yazık ki benimde yapmak isteyip ertelediğim şeyler var. Şu sıralar yaşadığımı düşünmüyorum.