“Az önce çok sevdim, öyle çok sevdim ki öptüm öptüm… doyamadım. Hep yabancı sonra çok yalnız ve aslında hep yalancıyız. Bu acı değil kahır!

N’oldu biliyor musun; öylece gittin. Sustun soğudun ve sımsıkı ısıttığımız aşk, üşüdü.

Çok sevdim ben seni. Öpmelere doyamayacak kadar, içime çeke çeke ve ardından hıçkıra hıçkıra ağlayacak kadar çok sevdim.

Seni benden, bizi bizden başkası anlamaz derken, baktım başkalaştık. O şikayet ettiğimiz gibi yabancılaştık.

Sonra ne oldu biliyor musun; yazdım yetmedi, sustum kesmedi, ağladım çocuk gibi ama seni bana getirmedi.

Sonuç yine hüsran senden hemen önceki, ondan bir önceki gibi. Hepimiz gittik, hem de öyle böyle değil çekip gittik. Neye üzülüyorum biliyor musun; zannettiğin gibi olmadığımı öğrenemeyeceksin. Tıpkı bu gerçeği bu satırlarda hiçbir zaman okuyamayacağın gibi

Şimdi n’olacak biliyor musun? Birkaç mesaj gelecek, birkaç yazım yanlışı dolu. Ama asıl yanlışlık, bu satırları kendi yaşanmışlıklarıyla benzer sanacaklar, teşekkür edip aslında 25. kattakinden kat be kat yalnız olduğumu bana bir kez daha hatırlatacaklar.

facebook’evreni ] facebook sayfası ] twitter’evreni ] RSS abonelik