Month / Kasım 2008

by Evren Soyuçok

Dördüncü Haftanın Son Karesi

Bugün bizim okulun yakışıklı bir misafiri vardı. Kardeşim Ziya, askere gitmeden önce hem görev yaptığım okulu görmek hem de rehber öğretmenliğini yaptığım 9. sınıflara akademik benlik testi uygulamak için benimle beraber okuldaydı. Dokuzuncu sınıfları “benim bugün son dersim, az sonra yeni edebiyat öğretmeniniz sizinle tanışmaya gelecek“ diye kandırmaya çalışırken onlar da beni  kafaya almaya çalışıyorlardı. Ziya’nın kardeşim olduğu doğal olarak hızla kulaktan kulağa yayılmıştı.

Yandaki sözleşmeyi 9. sınıflarla geçen haftalardaki atölye çalışmasında hazırlamıştık. Her madde demokratik bir şekilde en başta öğrencilerin istekleri doğrultusunda belirlenmişti. Beraber kararlaştırdığımız bu maddelerin altına imzamızı gönüllü olarak atmıştık. Zorlama, dayatma yoktu. Hal böyle olunca “öğretmenden sonra derse geleni sınıfa almadığımızda“ darılmayacak; “derste arkadaşını şikayet edeni susturduğumuzda“ alınmayacaktı. Arada çiğnenen maddeler olduğunda hemen kaçıncı maddeye aykırı davranıldığı hatırlatıyor; düzeni bir anda sağlıyoruz :)

Bu sözleşmeye uymayanlara ceza verelim demişti 9. sınıflar. “Ceza, iyi bir eğitim yöntemi değil“ dedik ve ceza belirleme işine hiç girişmedik. Onlar bu kuralları kendileri belirlemiş, gönüllü olarak sözleşmeyi imzalamıştı ve hepsi birer bireydi. Sözlerini mutlaka tutarlardı. 9. maddeyi özellikle büyük harflerle yazmamı istediler. Ben de seve seve onların isteğini yerine getirdim; imzamı da tam 9. maddenin üzerine attım :) Haftaya veliler toplantısı yapılacak ve bu maddeleri anne-babalara da okutmak istiyorum. Özellikle dayak ve hakaretin hiçbir anne babanın haddi olmadığını dile getirmeyi düşünüyorum. Çünkü korkutmayla, sindirmeyle, azarlama ve dayakla asla olumlu bir sonuç alınamayacağını, başarının elde edilemeyeceğini biliyorum.

Bugün öğle yemeğini 12. sınıflarla beraber yedik. Pidelerimizi yedik, sohbetimizi ettik, bu haftayı da böylece kapattık. Geçen haftalardan aldığım kararı nihayet eksiksiz yerine getirebilmiş, “yemek işin bahanesi; maksat öğrencilerle farklı bir atmosferi paylaşabilmek“ diyerek dört sınıfımı da bu öğretmenler haftası vesilesiyle gönüllemiştim. Haftanın son karesine son bir not: 10 kişilik 12. sınıflar bizim lisesinin uçmaya hazır kuşları. Hepsinin hayali üniversite sıralarını doldurabilmek. Seneye bugün nerede olacakları belli değil ama gönlüm eğitimlerine akademik düzeyde devam etmelerinden yana.  Hayat onlar için, çoğumuzun aksine ne yazık ki o kadar da kolay değil…

by Evren Soyuçok

Yarı Yolda Bırakılmak

Güzel geçen günün akşamında “ikinci dönem ücretli öğretmenliği bıraksanız daha iyi olur. Bu tempoyla KPSS’ye hazırlanamazsınız“ denilince duraksadım birden. Günde en az 3 saat KPSS için çalışmam, bunun haricinde herhangi bir şeye odaklanmam gerektiği dile getirildi. Bir anlamda yeni bir ÖSS dalgası. “Önceliğimin KPSS olmasının bilincindeyim aslında“ dedim. Yarı yolda bırakmaya kıyamayacağım öğrencileri düşündüm. Onlara çok daha faydalı olabilmenin yolu aslında atanmaktan, kadrolu öğretmen olmaktan geçiyordu. Öyle ama yerime kadrolu bir öğretmen verilmedikçe ya da ben oradan kovulmadıkça ikinci dönem “ben öğretmenliği bırakıyorum” diyemem; en başta öğrencilerimi yüz üstü bırakamam.

Bugün öğle arası 9. sınıflarla beraberdim. Abur cubur da olsa yemeğini beraber yedik. Onların sohbetlerine kulak kesildim; birbirlerine sataşmalarına güldüm; gülmekten anlatamadıkları anılarını dinledim. Yolun çok başındaydılar; çoğu benim tabirimle “tam da ısırılacak kıvamdaydı” :) Kim ne derse desin 18 yaşına kadar herkes henüz çocuktu ve 9. sınıftaki öğrencilerim benim gözümde birer kuzucuktu. Hayatımı garanti altına almanın savaşı içerisinde, onların kendi savaşındaki rehberlik rolümü hakkıyla yerine getirmek de istiyordum. Öğlen onlarla beraber yer içerken de akşam KPSS kursunda söylenilenleri dinlerken de ‘yüz üstü bırakma‘nın benim kişiliğimle ters düşecek bir davranış olacağını düşündüm.

Yarın öğretmenlikte 1. ayı dolduruyorum ve dört haftalık yaşantıda gençler sayesinde çok şey öğrendiğimi düşünüyorum. Hala birbirimizin yeni yönlerini keşfederken, sevgili Kayhan’ın yorumundaki sorusuna da buradan yanıt vermek istiyorum. Birkaç meraklı öğrencim Google’ın sayesinde e-vren günlüğü’nü keşfetti. Küçük okulun az sayıdaki öğrencisi arasında hiç şüphesiz bu yeni dünyanın adresi hızla yayılacaktır. Onları zaten yeteri kadar şaşırtıyorken, sanal alemdeki hocalarını görünce neler hissederler kestiremiyorum. Burayı bilsinler ister miydim? Onların öğretmeni olmayı bıraktıktan sonra e-vren günlüğü’nü keşfetmelerini tercih ederdim. Çünkü hakikatin ve sanal gerçekliğin karmaşasını gayet iyi tecrübe ediyorum.

by Evren Soyuçok

Öğle Yemeği Buluşmaları

Akşam telefonumu şarja takmayı akıl etmiştim de alarmı kurmayı akıl edememiştim. Safiye Sultan “Evren, saat 7’yi 10 geçiyor“ diye uyandırmasa öğleye kadar uyuyabilirdim :) Her sabah 06.50’de kalkıp anca hazırlanan biri olarak panikleyip nasıl kalktım, nasıl hazırlandım ve kahvaltımı hangi ara yaptım hatırlamıyorum :)

Bugünkü öğle arası için randevum 11. sınıflarlaydı. Geçen haftadan e.posta adreslerine bilgileri göndermiş, 26 Kasım Çarşamba günkü öğle yemeğini okulda onlarla birlikte yemek istediğimi söylemiştim. Bir öğrencim “buradaki Evren Hocadan farklı olduğunuzu düşünüyorum“ demişti. Sanki okulda mecburen daha resmi davrandığımı dile getirmişti. Onlarla haftasonları sinemeya ya da parka gitmek isteyişimin, bu hafta öğle yemeğini onlarla beraber yeme fikrimin asıl sebebi algıladıklarının ötesindekini gösterebilmekti. Elimden geldiğince klasik bir öğretmen gibi davranmamaya çalışsam da zannediyorum o bir türlü barışamadığım takım elbise aramıza set çekiyor. Rahatlığı ve özgürlüğü seviyorum; ruhum aykırılıktan yana. Hal böyle olunca aslında hiç de farkım olmadığını düşündüğüm gençlerin karşısında uzaylı bir varlık gibi görünebiliyorum :)

Günler geçtiktçe her öğrencimi daha yakından tanıyorum. Hepsinin ayrı bir hikayesi, ayrı bir dünyası var. Konuştukça, paylaştıkça, birlikte vakit geçirdikçe farklı özellik ve yönlerini keşfediyorum. Karşılaştığım bazı gerçekler beni mutlu ederken, hayatlarına dair bazı ayrıntılar da ister istemez üzülmeme sebep olabiliyor. Akıl vermek, öğütte bulunmak bana sevimsiz geliyor; bu sebeple dertlerine karşılık kurduğum cümlelere çok dikkat etmeye çalışıyorum. Sanki  çoğunun o yaşta yaşadıkları “yazsa roman olur” tarzında…

Akşam Ziya ile, askere giderken yanında götürmesi gereken eşyaların listesini yaptık. Geçen yılki halimi hatırladım. “Adı üstünde, gerçekten de -kısa- dönemmiş” dedim. Askerdeki dolabımın resmini bile çizdim; içinde ne var ne yoksa dünmüş gibi gözümde canlandırabildim. Cuma günü okul çıkışı listedekileri almaya gideceğiz. Geçen yıl, Harun’la beraber yapmıştık asker alışverişimi. Askerdeki günlerimi, asker dolabımı hatırlarken ve o günleri yad ederken asker arkadaşlarımı özlediğimi de farkettim. O muhabbetler bu gün yapılamıyor ne yazık ki.

by Evren Soyuçok

Aynı Sofrada Yemek Yiyebilmek

12:15’ten 13:30’a kadar olan öğle aralarında öğle yemeklerini öğretmenler odasında meslektaş arkadaşlarımızla beraber yiyoruz. Her gün bir arkadaşımız evden yemek getirerek bir paylaşım içerisinde bu beslenme işini hallediyoruz :) Ben haftanın ilk günü yemek getirip bu haftaki sıramı savdım çünkü öğretmenler günü vesilesiyle de her gün bir sınıfla öğle yemeğini beraber yemek istedim.

Derslerde, tenefüslerde, okul çıkışlarında onlarla birebir konuşmaya gayret etsem de kısıtlı zamanda bu pek mümkün olmuyor. En azından bu hafta yemek bahanesiyle onlarla farklı bir paylaşım içinde olayım istedim. Bugün randevum 10. sınıflarlaydı. Evlerine yemek yemeye gitmediler ve herkes kendi yiyeceğini alıp geldi. Bilgisayardan, beğendikleri müzikleri dinledik; dün çektiğim fotoğraflara baktık; biraz da özel yaşamlarından konuştuk.

Derslerin bitiminden sonra “temel fotoğraf eğitimleri”nin ilkini vermeye başlayacaktım ki bilgisayarın azizliğine uğradım. İlk çalışmayı yarıda bırakmak zorunda kaldım ama kendim özel bir slayt hazırlayıp bunu önümüzdeki günlerde telafi etmeye karar verdim. Bütün öğrencilere açık olan bu çalışmalar sonrasında ortaya çıkacak fotoğraflarla ilgili Mayıs ayındaki gençlik haftasında güzel bir proje ortaya çıkarabileceğimizi hayal ediyorum.

Okuldan geldikten sonra sevgili Nurah‘ın e.postasını gördüm. “Seni yılın öğretmeni ilan ettim“ diyerek söz konusu yazısının {linkini} vermiş. Mesajı okuyunca ve ardından yazıya bakınca son derece mahçup oldum. Kendisine çok teşekkür ediyorum bu ince davranışından dolayı. Henüz 4 haftalık bir öğretmenlik tecrübesi olan biri olarak bu mesleğe yıllarını vermiş binlerce insanın karşısında “öğretmenden çok öğretmen kesilmek“ istemem. Ben sadece Evren olarak, yaşadıklarımı e-vren günlüğü’ne yansıtıyorum. Aldığım eğitimlerin ve yaşadığım tecrübelerin ışığında bana göre doğru olduğunu düşündüklerimi hayatımda yaşamaya/yaşatmaya çalışıyorum.

by Evren Soyuçok

Bugün Benim İlk Öğretmenler Günüm

İlk defa bir 24 Kasım‘ı “öğretmen” sıfatıyla kutlayacaktım. Bunun heyecanıyla dün akşam bir türlü uyuyamadım. Hiç böyle olacağını tahmin etmemiştim. Seneye bu vakitte atanmış olur muyum yoksa yine ücretli öğretmen mi olurum ya da özel sektörde farklı bir işe mi başlarım bilemiyorum ama bugünkü 24 Kasım ilk de olsa son da olsa benim için bayram gibi bir gündü.

İlk kutlama mesajı gece Cihan’dan gelmişti. Mesajları gün içerisinde Kaan, Teyzem, yeğenim İbrahim, Enis ve kardeşim İbrahim ile Ayşe’nin kutlama telefonu takip etti.

İkinci ders öğretmenler günü kutlama törenine geçtik. 12. sınıflar, bu organizasyonun tamamını üstlenmişler, gayet güzel de bir iş çıkarmışlardı ortaya. Bütün öğretmenlere birer karanfil hediye etme nezaketinde de bulunmuşlar, provaları beraber yapmamıza rağmen bu güzel sürprizi benden de başarıyla saklayabilmişlerdi. Törenin sonunda öğrencilerle sarıldık, öpüştük, bol bol fotoğraflar çekildik. Gün boyu bu, böyle sürdü gitti : )

Bir öğrencimiz bu güne özel tatlı yapıp getirmiş, kendi elleriyle bize servis yaparken kasabanın belediye başkanı girdi kapıdan elinde baklavasıyla. Hep beraber öğretmenler odasında çay içip tatlı yedik.

Öğle yemeğinden sonra bir öğrencimizin anne babası geldi; onların da ellerinde bir tatlı paketi. Hepimize birer kalem getirmişler, bayan öğretmenlere de küçük birer hediye. Sonra kasabanın ilköğretim okulunun müdürü ve bir öğretmeni ellerinde karanfillerle çıkageldiler. Yine çiçeğiyle eczacı bey öğretmenler odamızdaki yerini aldı. Bu kasabada insanlar ne kadar düşünceli ve candandı; çok mutlu oldum.

Akşam eve geldiğimde de Hüss, öğleden beri içi içine sığmaz bir şekilde sakladığı çiçeğini getirip öğretmenler günümü kutladı. O, ilkokulun bense öğretmenliğin ilk basamağında lise sıralarında bir araya gelebilmeyi diledik : )

Akşam yemeği sofrasından tam kalkıyordum ki zil çaldı. Kocaman bir çiçek gönderilmişti bana. Kilometrelerce uzaktan her zamanki inceliğini gösterdi yine Ebruların Sultanı. Ve bana günün en güzel sürprizlerinden birini yaptı.

İlkokul öğretmenim Aynur Durmaz‘a telefonla ulaşamadım. Ama Türkçe öğretmenim Gülgün Sargın ile uzun uzun sohbet ettim telefonda. Okula çok erken gidip, eve geç döndüğüm için ancak telefonla arayabilmiştim. “En kısa zamanda bunu kutlayalım“ dedi Gülgün hocam. Şimdiden kendisine güzel bir sürpriz düşünüyorum.

Hayatımın ilk 24 Kasımı’nı bizim grupla Öğretmenler Günü anısına kestiğimiz pastayla sonlandırdım. Sevgili kardeşlerim Ziya ve İbrahim’in sürprizi ile bu gün, artık hafızalarıma kazınan bir gün olmayı hak etmişti. Benim gibi çiçeği burnunda öğretmenler Deniz ve İlknur’la 3 mumlu pastayı üflerken, Ozan da bizimle beraberdi. Bu günü böyle hayal etmiyordum gerçekten. Sanki bayramdı bugün, öylesine heyecanlıydım. Heyecanıma da değdi. Harika birgün geçirdim.

by Evren Soyuçok

Bir Lunapark Macerası

Her sınıfa “kendi aranızda organize olun, bana gün ve saat verin, haftasonu bir şeyler yapalım” diyorum. İlk organize olan 10. sınıflar oldu. Her sınıfta genelde sinemaya gitme üzerine planlar kurulurken onlar Lunapark‘a gitmeyi istediler. Bana da hem davete hem de bu isteğe icabet etmek düştü.

Bir marketten alışveriş yapıp Pınarbaşı‘nın yolunu tutmuştuk ki yağmura yakalandık ve soluğu kapalı bir alışveriş merkezinin üst katında aldık. {Neresi olduğu malum, reklama gerek var mı:) } Yedik içtik, dedikodu yaptık derken 11. sınıflardan iki korsan Continue reading →

by Evren Soyuçok

Dört Nala Koşuyoruz

İki taraflı bir çıkmaz arasında kalan, çaresiz bir yüreğin çırpınışlarına şahit olduğum Perşembe günün gecesinde kabuslar içerisindeki rüyamdan uyanıp oturdum yatağımda. Bir taraftan tövbeler ettim, diğer taraftan şükürler… Rüyanın başkahramanı Hüss olunca, rüyadan daha bir etkilendim. Cuma günümü baştan sona etkileyen kabus dolu Continue reading →