İlk defa ulaştı cümlelerin bana, ellerin ellerimi ilk defa tuttu ve Evren yıllardır beklediği an’ın şaşkınlığıyla yıkıldı kaldı…

Ne kadar yaşattım seni içimde. Ne kadar özledim, ne kadar sevdim, ne kadar yaşadım gönlümde… Bir konuşabilsek, bir bakışabilsek, bir dokunabilsek yüreğimize… sana ne çok şey anlatacaktım. Adını bildim sadece. Sadece adınla yılları biriktirdim avucumda. Gözlerini gördüm zaman zaman gözlerimde. Saniyeleri geçmedi bu büyük bayram.

Konuşmanın bittiği bir kıyı var.*

Mayıs’ın 15’inde doğduğunu öğrendim önce… Üzerinden bir kaç gün geçmeden, ansızın dikildin karşıma. Elini uzattın, Evren için cümleler kurdun… Yılların hayalini hiç hesapta yokken yaşattın. Bir sırdın ve 2005 Aralık’ının 28’inde saat 13:20’de gizlerinin kapısını araladın bana. Gönlüm yerle bir oldu… İyi mi ettin, kötü mü bilmiyorum. Ulaşamadığım sen, bu kadar yaklaşınca bana sanki daha çok acı çektim…

Haydi, bana bir şeyler yaz… Buradaysan eğer… Çünkü ben sen’deyim… Gecenin bu vakti…

*Oktay Rifat

—

Bu yazı, ilk blogcu.com’da yayımlandıktan sonra buraya taşındı.