Dondurmanın adı, kaymağın tadı Nasip dondurmaları… O alacalı bulacalı “çubuk dondurmalar”, iki tane cıbıl cıbıl mankene kamera karşısında yalatıldıkları için çok satılıyorlar. Üstelik de süttozundan, gıda boyasından imal ediliyorlar. Dondurmacı Nasip, Yılmaz Güney hayranıdır ama ailecek toptan Demirelci’dirler. Gün gelir Avrupa Birliği’nin gıda koteksi -o da neyse- kafasını bozar, kominist kominist konuşur; gün gelir Gümrük Birliği, şalep hayallerini yerle bir edince cinnet geçirir.
Nasip’in dondurmalarının tadı avuç içi kadar köyde manda dondurmalarının saltanatını sallayamamış, Zeybek TV’deki reklamları onu şöhret yapmaya yetmemiştir belki ama iki de bir apartman gibi olan motoru gibi motor, köyün hiçbir erkeğinde yoktur :) Zaten Dondurmam Gaymak’ı Gaymak yapan da filmin ilk saniyesinden son saniyesine kadar Nasip’in motoru olmuştur. Hem bildiğimiz motoru, hem de bindiğimiz motoru :)
Ben Babam ve Oğlum kadar beni ağlatan bir film seyretmediysem, Dondurmam Gaymak kadar da beni güldüren bir film daha seyretmedim. Karpuz Kabuğundan Gemiler Yapmak filminin bir üst modeli gibi olmuş. Belki kıyaslamak yanlış ama ne Vizontele serisi, ne G.O.R.A., ne de Hokkabaz beni bu kadar güldürmüştü. Abartısız film boyunca bütün sinema gülme krizlerine girdi.
İlknur ve Fatih‘le perşembe akşamı Dondurmam Gaymak’a gittik. Ve sürekli ” bitmesin ne olur film” dedim. Ben böylesine bizden, bildik, tanıdık, doğal bir film seyretmedim. Meğer biz Türk halkı -aslında komik olmayan- sinema filmleriyle uyutuluyormuşuz!
Haberi okuduğumda önce üzüldüm: 