Çoğu arkadaşım bana “senin yerin İstanbul” derdi ama ben İzmir’den başka yere dönüp bakmazdım. İstanbul’a geldiğim ilk günler, durup durup “yahu ben televizyonda seyrettiğim İstanbul’da mıyım gerçekten” dediğim çok oldu.
Yürüyen bir merdiven gibi İstanbul, adımınızı attığınız gibi sizi alıp götürüyor. İstanbul alıp götürüyor ama ya “çıkarıyor” ya da “indiriyor.”
İlk zamanlar sakin bir şehir olan Aydın’dan gelmiş olmanın tedirginliği içinde Continue reading →
İstanbul yutuyor beni, anlasana ey Aşk!
Nerede Şems; neden züysret Rûmi!
Parça parça Yedinci cildi Mesnevi’nin, kalbi kırık Mevlana’nın, inadı inat #Tebrizi’nin!
33. yılın ilk gününden ilk fotoğraf.
Beni yaratmayı bana lütf’ettiği için Yaradan’a ilk teşekkür tek şükür. Evren’de beni bir evren olarak var ettiği için hamd’olsun.
Sonra anneme babama sonsuz teşekkür… Ödenmeyen haklarıyla birlikte onlara tüm borçlarımla boynu bükük teşekkür… İsmimi Evren koydukları için, oysa daha ne çok şey için…
Kardeşlerim, canım ailem, dost bildiğim, dost edindiğim, beni dost bilen, kardeş kabul eden hayatımda var’olan herkese teşekkürler.
2 yıldır ‘otuz’ kelimesine dilim alışamamıştı; çok büyük geliyordu. Şimdi ömrümün 33. yılını yaşamaya başladım. İlk kez 26 Haziran’da Aydın’da değilim. Yeni yaşıma şehr’İstanbul’da giriyor olmanın hayrın bir işareti olmasını diliyorum.
Doğum günümü kutlamak için arayan, arayıp da ulaşamayan ve mesaj atan herkese yürekten teşekkür ediyorum. Biliyorum; siz yokken Evren tek bir gezegen!
‘Sevgili…’ diye başlayan, senin isminle devam eden, sayfalarca süren ama yine de bitirilemeyen ve hiçbir zaman postalanamayan o MEKTUP’la sen, ben, hepimiz ‘hep beraber’ yüzleşmeliyiz.
MEKTUP; yakında…
10 Mayıs Cuma akşamı kardeşim İbrahim’in düğününü gerçekleştirdik. O akşam akrabalarımızın büyük çoğunluğu oradaydı. Bahtiyar amcamız da salondaydı ama onu son kez görmek kısmet olmadı.
Bahtiyar amcam düğünden beş gün sonra 15 Mayıs sabahı, diş hastanesine gitmek için yola çıktığında bir aracın çarpmasıyla hayatını kaybetti. O, dedemin hem yetim hem öksüz büyüyen en küçük kardeşiydi. Hep garip, hep düşünceli, kendi halinde ama her zaman çok iyi bir adamdı. Varlığıyla da yokluğuyla da kimseyi rahatsız etmez, her zaman sessizce gelir sessizce giderdi. Bizim tüm iyi ve kötü günlerimizde yanımızda oldu. Bahtiyar amcam ismine rağmen çok da mutlu mesut bir hayata sahip olamadı. Kendini çok sevdirdiği gibi ölümüyle de herkesi derinden sarstı. ‘Bir varmış bir yokmuş’ masalı tam da amcamız için gerçek oldu.
Bizim sessiz sakin Bahtiyar amcamızın beklenmedik ölümüyle fotoğraf adına bir süredir kafamda olan bir projeye yoğunlaşmam gerektiğine karar verdim. Birkaç yılda tamamlanacak ve Aydın’dan Ankara’ya, İzmir’den Diyarbakır’a uzanacak bir plan program hazırlamam gerekecek. Rahmetli Bahtiyar amcamın vefatı bir kez daha anlamamı sağladı ki: Fotoğraf beklemez.
Bir şekilde bu yazıya rast geldiyseniz Bahtiyar amcama bir Fatiha göndermeyi de ihmal etmeyin.
21.30 İzmir uçağına binmek için bekliyorum. Tam 219 gün önce 28 Eylül akşamı otobüsle geldiğim İstanbul’dan en küçüğümüzün, Evren’in En Muhteşem Efe’sinin düğünü için birkaç günlüğüne ayrılıyorum.
156 günlük askerlik rekorumu kırdım İstanbul’da. Aydın’ı terk edip (ki bir terk ediş değildi bu, ağır bir ifade oldu) yola çıktığımda yedi aydan fazla bir süre geri dönmeyeceğimi düşünmemiştim. İstanbul yerinde duruyor ama bu şehirde her şey öylesine hızlı akıyor ki çoğu şeyin üzerine durup düşünmeye vaktim olmadı. Belki dursaydım daha çok yorulacaktım, düşünseydim daha çok gurbet acısı çekecek; ailemi daha fazla özleyecektim.
219. gün… Yaşadığım şehir olan İstanbul’dan ilk ayrılışım. Hâlâ daha onunla karşılıklı oturup konuşamadık. Ben yeni bir hayat kurmanın telaşında, İstanbul yeni hayatlara ev sahipliği yapmanın telaşında birbirimizi dinlemeye, anlatmaya vaktimiz olmadı.
Aslında Aydın’a gitmeden tam 1 yıl kalabilirdim burada. Bilen bilir; yorgunluklarım, kırgınlıklarım, unutmak istediklerim, hatırlamak istemediklerim var benim aşk’la bağlı olduğum doğup büyüdüğüm Aydın’da.
e-vren günlüğü’nü inşa ettiğim şehir… Evren’i büyüten şehir… Benim için ağlanası hasretlerin, unutulmayacak anıların olduğu muhteşem şehir. Gönderdiğin gibi olmadığımı söyle bana ve 2010’dan beri yaşananları ikimiz de unutalım bu defa.
Pazarın ertesi gittin; cumanın ertesi gelmedin.
‘Yalnızca beni sev’ dedin; severken seni yalnız bıraktın beni.
İstediğin mektup şimdi satırlarımda.
Ama hani gönderilecek sevgili; nerede postalanacak adres?
Bir ulak tuttum beni kahırlara gömdüğün gecede; dosttan dosta yolladım. Haber uçuruyor herkes ‘üzülmesin evren’ diye. Bilmiyorlar ki yoksan eğer sen, evren tek bir gezegen! ama gidince Aşk, koca evren tek bir gezegen!
Bazen yelkovan geçiyor akrebi, akrep zehirliyor yengeci. Sevdadan dem vuranlar yalancı; aşk arayanlar aslında birer dilenci. Gücenir miyim sanıyorsun Rumî’ye; gönül koymuyorum Mecnûn’a, Ferhat’a ne de Kerem’e; aşk dedikleri elindeki kadehte taksim taksim diye.
