90 yaşında var yoktu… Yılların omuzlarına yüklediği ağırlıkla hafif kambur, yüzü buruşuktu. “Dört yıl bu vatana ben askerlik yaptım“ dedi; dedi de hemen gürledi: “Serde asıl EFE’lik vardır!”

Başı öne eğmek; halinden şikayet etmek; bırak ağlamayı iki damla göz yaşı dökmek ayıptı. Ayıptı ya; yakışmazdı mertliğe, sığmazdı delikanlılığa. “Körüklü çizmeleri vurdum mu yere, işte bütün öfkemi alır savururum göklere“ diye gürleyince 90’lık Efe, “be hey deli dağın zeybeği, Aydın’ın Efesi“ diye ünledi diğeri. “Ezan okundu; burada akşam oldu. Hanım bekler, yerde sofra kurulu.“

Belli ki yiğitlerin yiğidiydi 20’lerinde. Minneti de yoktu kimseye, havası da boldu. Kartal misali açıp kollarını kendinden geçerken, düşmanı geçirmezdi köyünden, kasabasından, kentinden. Kaç sevda yaraladı gönlünü; kaç göz kamaştırdı gözünü… Kimbilir… Serde yiğitlik vardı bir kere, sevdi mi yürekten sever, terketti mi ölümüne terkederdi. İkibüklüm olmuş bedenine inat, hakkını verdi efeliğinin. “Önce efeyim bu dağlara, sonra askerim bu vatana!“ dedi. Ezan bitti usulca, usulca koyuldu evinin yoluna. Tüfenginin yerinde bugün bir baston vardı elbet amma gönlünün ateşi, efeliğin ruhu her bir adımında yine taze, ille de canlıydı. Her şey değişir; insan değişir; bir tek bakışlar değişmezdi. Bir endam, bir eda kalmıştı; son bir defa şöyle efe efe baktı, baktı… Serde de o gözlerde de bir Efelik vardı…

—

facebook’evreni ] facebook sayfası ] twitter’evreni ] RSS abonelik