“Mehmet Dedemi çok özledim” dedi iki defa… “Tamam oğlum, dedenle de oynarsınız ne güzel“ diye cevap verdi annesi. Denizli yolundaydık. Gelen telefon üzerine alelacele yola düşmüştük. Hüss ve annesi Seda Yengem dışında hepimiz köye neden gittiğimizi çok iyi biliyorduk: Hüseyi’nin çok özlediği Dedesi, aniden vefat etmişti. İnsan kendi haberini duymazmış derler. Seda Yengem saatler süren yol boyunca “kendi acı haberini” duymadı. Tıpkı Dedesiyle oyun oynamayı bekleyen Hüseyin gibi…

Hüseyin, geçen aylarda vefat eden anneannemi “cennet”e uğurladığı gibi, Mehmet Dedesini de “cennet”e yolcu etti. Kendinden yaşça büyük çocukların “dedene ne oldu biliyor musun, öldü o“ diye ısrarlı sözlerine rağmen Hüseyin, ona anlattığım Aslan Köpek masalıyla, bakkaldan aldığım mavi topuyla meşgul oldu. Henüz onun için “ölüm” diye bir şey yoktu. Ölümün acısı, ateşin düşünce yaktığı yer Hüseyin’e henüz çok yabancıydı. Onun için ölen herkes “şimdi cennette”ydi.

Cenazeden sonra Hüss’ü köyde bırakıp gelmek öyle zordu ki… “Özledim çocuk seni, gel buraya” dedim durdum bütün bir gece. “Bak ölümler ne çok, ne çabuk…” Henüz 5 yaşındaydı ama hiç dedesi kalmadı hayatta. Üstelik her ikisi de Nisan’da göçüp gitti.