AŞK İMİŞ, HER NE VAR ÂLEMDE

Gündüz geceye döner, gece gündüze karışır mavinin yamacında. Güneş bir batar bir doğar üzerine iki yüreğin, kuytulardayken iki yürek. Sözler verilir, sözler kesilir, sessizlik içinde çığlık çığlığa aşk içilir kana kana. Mavinin koynunda kaybolur bakışlar, gecenin karanlığında bulur ancak birbirini. Dalgalar vururken kayalara, kalp atışlarının sesini bastıramaz sevdayla çarpan iki yüreğin. İnişler çıkışlar, nefes alış verişler… Ah’larla inilder dört bir taraf, derbeder bedenlerde aşk yeniden doğar. Yürünür su boyu, kollar kenetlenir; gözlerden ırak, eller bir araya gelir. Sen ben yoktur; biz vardır; bizi yaratır aşk! Aşk cinsiyet bilmez; maddeyi tanımaz. Varken yok eder, yok’u var eder sevdanın büyüsü. Balıkçının ince belli bardağındaki tavşan kanı çay, tanıktır yeryüzünün en yeni aşkına. Adı belli, sanı bellidir, aşk gelir, yine silinir yeryüzünden varlığı yüreğin. Dudaklarda bir cümle kalır: Her mevsim bana sonbahar Yaprak Dökümü…

—