Hayallerimi en çok yoğunlaştırdığım ve “bu kez son olsun!” dediğim bu yılda, benim çokça hevesim ikibin[s]on buldu!

Ağzıma yüzüme bulaştıracağım bir yıla adım attığımı nereden bilebilirdim ki 2009’un 31 Aralık gecesi. Yaşayacaklarımı önceden öğrenme şansım olsaymış, şimdikinden çok daha mutsuz olacağım kesinmiş. Ama yine de mutsuzum. Hayatımda en çok değer verdiğim insanların tesellilerinin hiçbir faydasının olamayacağı kadar mutsuzum.

Nerede olmam, ne yapmam gerektiğinden, neyi hak edip etmediğimden, hatta şu durumu gerçekten hak ettiğimden bile artık emin değilim. Bunca ömrümde uğradığım haksızlıkları toplasam geride kalan bu yılda uğradığım haksızlıklar kadar etmezdi.

2010 öylesine kara bir yıl, bu hayat zaten başlı başına tuhaftı ki…  Hiç olmadığım kadar yaralıyım, hiç olmadığım kadar küskün ve telafisinin mümkün olmadığına inanmaya başladığım bir kayboluştayım.

Ama yaşadığım hezimetin tek sorumlusunun ben olmadığımı da biliyorum. Ne yaşıyorsam, bunda sadece benim parmağım yok. Kendi acımla sessizliğimi korurken kimse sanmasın ki bütün bunlarda sorumluluk sahibi değiller.

İyi dileklerim yok, artık bir beklentim de yok. Keşke her şey rengarenk bir sayfadan, fotoşoplu fotoğraflardan, edebi cümlelerden ibaret olsaydı. Bu dünyanın bir de ENTER tuşuna bastıktan sonraki gerçekliği var. O gerçeklik e-vren’i artık tatmin edemeyen ve asla mutlu edemeyen bir gerçeklik!

—

facebook’evreni ] facebook sayfası ] twitter’evreni ] RSS abonelik

—

 

evrengunlugu.net

2010-2011 dönemindeki yayın süresince Acil İhtiyaç Projesi Vakfı‘nı, AİP Vakfı’nın proje ve çalışmalarını gönüllü olarak desteklemektedir.