Sen, en büyük sınavımsın bu hay’atta. Nasıl başladı, nerede ne şekilde bitecek; ne zaman son bulacak; bilmediğim bir sınav… Beni çamura bularken tepeden tırnağa, kendi kirlerini görmezden gelmen; geçmişimi sorgularken, yaptıklarımın hesabını sorarken alnındaki lekeleri yok sayman reva mıdır?
Yıllardır verilen bir savaşın, görünürdeki tek mazlumuyum. Düşman da sensin bu savaşta; dost da. Bir ileri bir geri, nasıl ilerler bu gemi…
Herkes için “iyi” olanın “kötülüğünü” yaşıyor olmak en büyük derdim benim. Kiminle savaşıyorum, bu savaşı gidip kime anlatayım; bir çıkmazdayım.
—
facebook’evreni ] facebook sayfası ] twitter’evreni ] RSS abonelik
e-vren günlüğü sitesinden daha fazla şey keşfedin
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Bi düştüm,bi düşündüm ,günlerdir. Aklım kalbime kızıyor, kalbim aklıma..
Aklım kalbime ” Niye bu kadar duygusal davranıyorsun, mantılı olmayı denesene diyor; Kalbim aklıma’ Nasıl böyle taş kalpli olabiliyorsun,aşka böyle kayıtsızlık olabilir mi?’ diyordu.Sonra birlikteyken 3’ümüz bu satirları okuduk.Barıştırdı 3’ümüzü aşağıdaki satırlar..Kaç gün sürer bilinmez, umunudumuz uzun olması..
Gidene kal demiyeceksin.
Gidene kal demek zavallılara,
Kalana git demek terbiyesizlere,
Dönmeyene dön demek acızlere,
HAK EDENE GİT DEMEK ASİLLERE YAKIŞIR..
Kimseye hak ettiğinden fazla değer verme.
Yoksa değersiz olan hep sen olursun..
Kim üzebilir seni senden başka?
Kim doldurabilir içindeği boşluğu sen istemezsen?
Kim mutlu edebilir seni sen hazır değilsen?
Kim yıkar ,yıpratır seni sen izin vermezsen?
Kim sever seni sen kendini sevmezsen?
Herşey senle başlar, sende biter..
Yeter ki Yürekli ol tükenme
tüketme
tükettirme!
İçindeki yaşama sevgisini…
Çünkü biz, hak edene git dedik, hepsi bu..
Bu yazını okuyunca aklıma Özdemir asaf’ın şu dizeleri geldi
AN
Gülüş bir yanaşımdır bir öbür kişiye;
Birden iki kişiyi döndürür bir kişiye..
Anılarından kale yapıp sığınsa bile,
Yetmez yalnız başına bir ömür bir kişiye.
Aşk Çıkmazı:)
Çıkmakla çıkmamak arası biryer işte:)
Bir ileri bir geri…
Her ne kadar zaman koşar adım kaçıyorsa, hayat o kadar ağırdan alıyor.
Bir ilerleyip önümüzü açıyor, bir gerileyip grileştiriyor gök yüzümüzü.
Alışıyor zamanla insan, her kötüye, her ton griye, her yaşanmışlığı sinede sindirmeye alıştığı gibi.
Biraz karın ağrısı, azıcık yürek yangısı…
Geriye kalan ise küllü bir kalp…
evren aşk acısı mı çekiyorsun ? ümitsiz olduğun bir durumla karşı karşıyasın sanki..