Bazen kendimi çok küçük hissediyorum, bazen büyük… yaşça…

Hatalarım gözümün önüne geldiğinde içten içe utanıyorum. Ne mutludur ki, yanlışlarımı anımsayınca hala kızarıyor yüzüm.

Büyüdüğümü anladım sanki bugün; boynunda beyaz yaka, üstünde mavi önlüğünle bana koştuğunda. Uzun süredir ağlamadığımı da anladım boynuma sarıldığında. Kolların sımsıkı boynuma dolandığında bir ömür boyu sürmesini diledim bu büyük hazzın.

Mutluluktan ağlamış olmam gerekirdi. Ama hüznümden ağladım.

Sen mavi önlüğünün içinde bana yaşayamadıklarımı -yaşayamamış olduğumu- hatırlattın, belki de…

Öyle mahzun bir duruşun var ki, bakmaya kıyamıyorum. Bir gün büyüdüğünde, bu hayat bakmayacak saflığına, masumiyetine. Ve çok acıtacak canını. Ruhun keşke hep mavi önlüklü kalsa, boynundaki yaka gibi de beyaz…