Gömüldüm ben içime şaştım dünyaya

Ağzımı kapadım parmaklarımla avucuma*

Yeşil gözleri vardı babasının, sesi titrekti hikayesini anlatırken. Mahcuptu bakışları annesinin, ağlıyor diye kucağına aldığında minik bebeğini. Yeni dünyaya gelen yavrularından önce, ölümüne alışamadıkları ilk bebeklerinin fotoğraflarını gösterdiler. İlk göz ağrısı yavruları dayanamamıştı diyalize bağlı yaşamaya. İkinci bir  hayat taşıyorlardı kucaklarında, yepyeni umutları vardı. Ama 30 günlük yeni yavruları da böbrek yetmezliğiyle savaşıyordu, minicik bedenine inat.

YOLUNA SERİLDİM EY HAYAT, TOPLA BENİ**

Hayat bazen yitiriyor anlamını, bazen de daha bir anlam kazanıyor. “Yürümek lazım inadına” diyor insan yürüyemeyenleri gördükçe. Güçlüyü oynamak zor olsa da çoğu zaman, yolunu gözleyenler olunca maskesini daha bir sıkı tutuyor yüzünde. Hayat karşısında nankörlüğü her seferinde vuruldukça yüzüne, yarım hayatlara ışık olmaya çalışıyor insan. Herkesin filmi başka, rolü apayrı, sınavı bambaşka. Bu sahnede üstlenilen rol zor, oyun uzun, yorucu… Susabilmeli bazen insan, bazen anlatabilmeli her şeyini…

*Serdar KOÇAK, YKY Şiir Yılığı 2004

** Betül TARIMAN, YKY Şiir Yıllığı 2004