Aydın’ın aydınlık olmayan akşamında sesini duymak için seni aradığımda, bana hiç duymak istemeyeceğim bir ses tonuyla yanıt verdin. Aynı kaderin aynı rolünü yaşamak senin de payına düşmüştü 2009 Şubatı’nın 19. gününde. Bana İzmir’i büyülü bir kent yapanların başında geliyordun ve o an bütün bir İzmir karanlıkara gömülmüştü benim için. Kanser, sizin ailenin de kapısını ansızın çalmış; senin de babanın yakasına yapışmıştı. O da İzmir’in hastanelerinden birinde başlamıştı bu ölüm kalım savaşına. Bunca kader benzerliği içinde rahmetli babanın en büyük farkı, eşi ve çocuklarıyla birlikte bu zorlu mücadelede yol almış olmasıydı.
Artık bütün bunların hiçbir önemi yoktur. Babalar, ölmek içindir. Böyle olması gerektiği için belki de onlara “baba” sıfatı bahşedilmiştir. Bu hayatta… Ah bu hayatta… Hayatımızdan eksik olmayacak tek şey; “ölüm” değil midir..!
—
facebook’evreni ] facebook sayfası ] twitter’evreni ] RSS abonelik