Babam Ölümü İcat Etti

Bundan tam 11 yıl önce… 9 Nisan 1996. Henüz 15 yaşında Lise 1. sınıf öğrencisiyim. “Baban iyileşmiş dönüyor” dediler, 4 kardeş bindirip bizi arabalara Aydın’dan Antalya Havalimanına götürdüler. Bütün bir yol boyunca bize eşlik eden ambulansa bir anlam verememiştim. Öyle ya, iyileşmişti babam! Ne gerek vardı ambulansa.

“Gel öp babanı” dedi annem, ambulansta babamın baş ucunda. Öptüm mü öpmedim mi hatırlamıyorum. Kapılar kapanınca kaçamak bakışlarla babamı camdan uzun uzun seyrettiğimi anımsıyorum. O gün babamı öptüysem eğer, o sondu. Tek bunu biliyorum.

Ömrü yurtdışında çalışmakla geçmişti. “Sultanım” dediği annemin hasretine, 4 erkek evladının hasreti de eklenmişti yıllar geçtikçe. “Tam kavuştum” derken babam, tedavi olmak için gittiği gurbet ellerde eridi, tükendi, bitti. Gurbet babama hiçbir zaman yaramadı. Ve… 

BEN DAHA BABAMI KEŞFEDEMEDEN; O, ÖLÜMÜ İCAT ETTİ.