Akşamüzeri okuldan gelir gelmez annem veriyor haberi: “Anneannen yoğun bakıma kaldırılmış!” Teyzemlerin gelmesini bekleyip, sonra hastahanede alıyoruz soluğu. Bir oda yapmışlar kantine. İçine de bir bilgisayar koymuşlar. Yoğun bakımda hastası olanlar, belli saatlerde görevlinin yardımıyla kameradan hastasını görebiliyor. Tek tek baktım yataklara. Anneannem hiçbir kamera görüntüsünde yok. Görevli, bir yeri arayıp anneannemin adını veriyor. Kamerası olmayan başka bir yoğun bakım odasına alınmış. Tekrar dolaşıyoruz başka bir yere. Sadece annem ve teyzemin az bir süre görmesine izin verdi kapıdaki güvenlik. Annemler camın diğer tarafında anneannemi seyrederken uyuyormuş. Uyanmış sonra bir anda, çocuklarının geldiğini sezmiş gibi. Annelik içgüdüsü belki de. Hemşire, yoğun bakımda yatmaya devam edeceğini söylemiş. Annem, iyi göründüğünü söyledi anneannemin. Dedemin yanına geldik sonra. Tek başına, her zamanki gibi cüzlerini okuyordu evinde. Bu defa çok farklı sarıldı dedem bana. Ayağa bile kalktı, ben elini öperken.
Anneannem iyileşir de döner… Dedem, bir başına kalmaz… İnşallah…