En zoru yazmakmış… Ayrılık dayandı mı kapıya, kalmakmış, gitmekmiş, gidenin ardından gözyaşı dökmekmiş, giderken bir daha dönmeyeceğini bilmekmiş.
Gülüp eğlendiğimiz ve aslında en güllük gülistanlık dönemimiz olan üniversite yıllarını noktalamanın tarifsiz heyecanı, hüznü kimi zaman da sevinci içinde bocalayıp duruyoruz. Meğerse birbirimizi ne kadar çok seviyormuşuz, meğerse ne çok şey paylaşmışız, meğer gözlerimiz ne kadar güzel, yüreğimiz ne kadar da temizmiş… Hep geç fark ediyor, geç keşfediyoruz… İsimlerimizi öğreniyoruz, hiçbir zaman unutmamak üzere…
En zoru yazmakmış… Semih‘ten, Pelin‘e, İlker‘den Elif’e kadar ömrünün en güzel yıllarını paylaştığın isimlere sevgini, saygını, dostluğunu yazmak ne zormuş. Ve ne kadar da zormuş dostum, kardeşim dediğin insanların, seni bugünlere getiren ANA‘nın, HOCA‘nın senin için yazdıklarını okumak…
Gelmez denilen günler geliyor, devran dönüyor, hayal edemediklerin gerçekleşiyor, bitmez denilen zaman geçip gidiyor ve 18 yıllık yolculuğun sonunda öğrencilik sona eriyor.
EVREN MEZUN OLUYOR!
Kısacık bir andaç yazısı, insanların birbirlerine duyduğu sevgiyi, birbirlerine verdikleri değeri gösterebilmek için sadece bir bahane, hem de ömür boyu sürecek bir hatıra. Benden bunu esirgemeyen Canım Anneme, Turgut Hocama, Gülgün Hocama, arkadaşlarım Başak, Cihan, Dilek, Gülbahar, Harun, İlker, İrem, Mutlu, Müberra, Nilay, Pelin, Selda, Semih, Suzan, Taner ve Tuğba‘ya, ayrıca tebrik mesajı atan bütün arkadaşlarıma yürekten teşekkür ediyorum.