Oturduğum yerden kalksam, sustuğum yerden konuşmaya devam etsem şaşırır mısın? Güçlüyü oynamayı bıraksam, zayıflığımı ortaya koysam üzülür müsün? Ayakta durmaya çalışmaktan vazgeçip düşsem artık; düşüp de bir daha kalkamasam yıkılır mısın kahrından? Bir türlü beceremediğim gülmelerimi bırakıp ağlasam, hem de çok ağlasam utanır mısın benden?
Gücüme giden çok şey var, yıllardır… Ne çok susuyorum; ne çok yoruluyorum; ne çok sinirleniyorum; ne çok içime atıyorum. Ah nefret ediyorum; kendi yalnızlıklarımda nefretle haykırıyorum karanlıklarıma! Hiçbir şiir beni yazmıyor; anlatmıyor hiçbir şarkı yaşadıklarımı; hiçbir hayat hikayesi benimki kadar acı değil; yansıtmıyor hiçbir fotoğraf ruhumdaki fırtınayı.
Beni, ben yalnız bırakıyorum. Beni, ben karanlıklara çekiyorum. Beni, ben güçlü gösterirken yine ben zayıf hissettiriyorum. Birilerine hoş görülü olayım derken başkalarına kötü davranıyorum. Sende değil suç… Sen, onlarca sınava girip çıkarken; ben hayatımın en zor sınavıyla yaşayageliyorum. Karanlığım, kendi karanlığım; yalnızlığım “kendim”im. Bir başkası değil.. Hiçbiri değil… Hatta hiçbir şey değil…
—