Gün içinde neler yaşayacağımız aslında biraz da evden çıkarken ki ruh halimizle paralellik gösteriyor. Sabah evden ayrılırken burnundan soluyan adam günü bir sürü sorunla noktalayabiliyor. Keyfi yerinde bir şekilde sokağa adım atan kadın da pek çok olumsuz olay yüzünden morali berbat bir şekilde evine dönebiliyor. Ya da tam tersi.. Hiç ummadığımız insanlardan duyduğumuz güzel sözlerle asık yüzümüzde bir anda güller açabiliyor. Sabah evden çıkmadan önce göz attığım e.postamda sevgili Hatice‘nin mesajını akşama cevaplamak üzere işaretlediğimde de gün içerisinde yaşadıklarımla onun mesajını ilişkilendireceğimi hiç düşünmemiştim.
“Bence sen de kurtul eğer fırsatın varsa; kopan ipleri bağlamanın anlamı yok bence…” diye sonlandırıyordu Hatice e.postasını. Baş koyduğumuz uğraşlarda, muhatap olduğumuz insanlar bizlere neler yaşatırlarsa yaşatsınlar doğruluğundan, emeğinden ve dürüstlüğünden ödün vermemek en ahlaklı tavır olacaktır. Bozulduğunu, zarar gördüğünü düşünüyorsan eğer, elbetteki “hiçbir şeyin senden daha kıymetli olmadığını” düşünerek kapıyı çarpıp çıkmak da tek doğru davranış olacaktır.
“Senin yerinde olmak isterdim“ diye bir şey yok. Birilerini özenerek, birilerini kıskanarak ya da birilerinin yerinde olmak isteyerek bu hayatta yol alırsak; geride bıraktığımız yolların ne kadarı BİZİM ADIMLARIMIZ’dan ibaret olabilir ki..