“Bazen inandıklarımızdan (doğru zamanda) vazgeçmek lazım. Siz de yeterli koşullar oluştuğunda öğretmenlikten vazgeçin. Öğretmenlik en kutsal meslek olabilir ama hayallerimiz kadar kutsal değil. Ve ben inanıyorum; yıllar sonra sizden bana bir fotoğraf sergisi için davet gelecek.“
Ödünç alıp iki günde bitirdiği kitabımı bugün geri verdiğinde, içine yapıştırdığı iki küçük sarı kağıtta bu cümlelerini okudum lise yıllarının son aylarını yaşayan öğrencimin. Dün gece yazılan ve bugün gözlerimi dolduran o sözler doğrularımla yanlışlarımı gün boyu hesaba çekmeme vesile oldu yine. Ne kadar aklı başında öğrencilere sahiptim. Ne kadar duygu yüklü, nasıl da insancıl yüreklerle beraberdim… Yolumu şaşırdığım, yoldan ayrılmaya karar verdiğim ya da yolumu bulmak istediğim durumlarda her ne şekilde olursa olsun onları bir anda koluma girmiş buluyorum…