Çalıp kapıyı girsem ansızın yanına… Hatta çalmadan açıp girsem içeri, dikilsem karşına… “Özledim seni” desem, susup kalsak sonra… Yine o mezarlığa gitsek… Dalından gülü koparıp uzatsan yine bana, “sevgiline ver” desen… Yine kızsan bana…
Bilardo topu gibi savruluyorum, oradan oraya vuruyorum. “Ey hayat dur!” diyorum, duruyor hayat. Durup durup sarsılıyorum, savuruyor beni hayat oradan oraya.
Hayat değil suçlu. Biliyorsun değil mi, sensin sarsıntılarımın sebebi. Oysa ben, kendime asılsız bahaneler uyduruyorum. Biliyorum, bir daha oturmayacağız aynı sofraya, omuz omuza vermeyeceğiz bir daha. Sırtımı dönüp gittim, yalamayacağım tükürdüğümü. Yürüdüğüm bu yollarda hep senin günahların var, attığım her adımın vebali senin boynuna. Sen başkalarına anlatmaya devam ederken beni; ben, anlattıklarıma unutturmaya çalışıyorum seni…
—
facebook’evreni ] facebook sayfası ] twitter’evreni ] RSS abonelik
