24 Mayıs 2005’te yazılmış, bir veda yazısıymış. Ne kadar da acıklıymış:
Giderken… Ne ben bu yola çıktığım gibiyim, ne de sen…
Zaman ne kadar hızlı geçiyormuş… Ne kadar zahmetliymiş bu yolda yürümek. Ve bu yolda yürümek insana ne çok şey kaybettiriyormuş, bir o kadar da ne çok şey kazandırıyormuş…
Ve SEN… Biliyorum kapandı gözlerin… ama kapanmadı defterin… Bunca zor yolculuk, daha çok sevap eklensin diyeydi hanene… Kendim için hiçbir şey istemedim, seninle geçirdiğimiz kısıtlı zamanda bana öğrettiğin gibi… Daha bir huzurluyum şimdi giderken, çünkü daha bir huzurlusun mekanında… Bu kutsal görevde döktüğüm gözyaşları da, aldığım dualar da, duyduğum sevinçler de ruhuna gitsin…
Asl’olan kim olduğum değil, ne yaptığım… Gidiyorum… Senin için… Başı yok… Sonu yok…
—
facebook’evreni ] facebook sayfası ] twitter’evreni ] RSS abonelik