Kafam allak bullak, dünyam darmadağın. Günlerdir bir düşüp bir kalkarken sayende, bugün yuvarlanıp gittim bir boşluğa. Ses kesildi, ışık gitti, görüntü yok oldu. Ve bir başıma kalakaldım.
Oysa sen böyle söylememiştin. Elimden tutup, sen sürüklemiştin beni buralara. Yaşıma bakmadan / başına aldırmadan öylece ortada bırakıp dönüp gittin: “Ne halin varsa gör” dercesine…
Ve bir bıçak gibi saplandı son sözün yüreğime: Çekiyorum hepsini geri!
Zannettin ki senin sunduklarındaydı gözüm. Oysa anlayamadın onca yağmurda umurumda olan sahip oldukların değil, sevgindi. Başımı önüme eğip, zavallı olmamı bekledin. Tam tersi oldu, ben senden sonra daha da güçlü oldum!
“Büyük bir sınav verdin” dedin ya haftanın bilmem kaçıncı gecesinde. Ben o günden beri anladım ki asıl sen ağır bir sınavdan geçmiştin ve de “kalmıştın bu sınavda!”
Etrafında timsah gözyaşları dökenleri görmeye alışkın olunca insan, kabullenemiyordu bir insanın sevebileceğini karşılıksız. Menfaat dünyasının acımasız kuralları, maskesiz bir yüze tahammül edemiyordu. Ve hayat öylesine bir “ŞAKA”dan ibaretti ki, bir tokat gibi vuruyordu yüzüne:
MEĞER YAĞMUR, HERKES İÇİN YAĞIYORMUŞ!
Kimse yenildiğimi sanmasın. Bilakis, içimde büyüttüklerimin aslında ne kadar da küçük insanlar olduğunu gördüm. Burada yazdığım bütün müjdelerimi geri alıyorum. Ben kendi tercihlerimi oynuyor, bundan böyle hayatıma kendim yön veriyorum.
—
facebook sayfası: http://tr-tr.facebook.com/evrensoyucokphotoblogger
facebook’evreni: http://www.facebook.com/evrengunlugu
twitter’evreni: https://twitter.com/#!/evrengunlugu
e-vren’i reader’dan anlık takip et: http: