Nasıl ki gittikçe küçülerek ışığı zayıflayan mumu, sönmemesi için en hafif bir rüzgardan bile koruruz; içimde gittikçe zayıflayan kendi ışığımı da en küçük bir huzursuzluktan koruma telaşına düştüm. Yaş 35’e doğru hızla yaklaşırken gönlümü yoran, huzurumu kaçıran durumlar karşısındaki sabrımın da azaldığını hissediyorum.

Kibri, sinsiliği, adı konulmamış ast – üst ayrımını hemen fark ediyorum; bu da benim bütün enerjimi, verimliliğimi aşağı çekiyor. Böyle olunca mücadele etmek yerine geri çekilmeyi tercih eder oldum. Çünkü benim -makam, mevki, yüksek maaş- gibi dünyevi hırslarım yok.

Ziyanı yok; bütün makamlar, mevkiler, paralar ve şirketler bunlara sahip olmak için etrafındaki her şeyi kırıp dökenlerin olsun. İhlaslı olmakla ihlasta olmak arasındaki ince çizgiyi idrak edemedikten sonra büyük bir plazanın çatısı altında olmanın ne önemi var?

Bu yazıyı bir de yazarının sesinden dinleyin!

Evren’i Sosyal Ağlarda Takip E+