Nurullah Ataç’ı okurken aklıma geldi, ilkokul öğrencisiyken “ataçları” çok sevdiğim… Hâlâ seviyorum ataçları; kullanmasam da renk renk plastik, metal ataçlarım var :)
İlkokuldayken defterlerimin yaprakları kocaman kocaman kıvrılırdı. Sahi; o yapraklar o zaman niçin kıvrılırdı da şimdi hiç kıvrılmazlar…
—
evrengunlugu.net, 5. yılında sosyal sorumluluk gereği Türkiye Omurilik Felçlileri Derneği‘nin kampanya ve projelerini destekleme kararı almıştır. Ziyaretçilerini de TOFD’a destek olmaya davet etmektedir.TOFD’aulaşın; gönüllü olun; 3430‘a boş bir sms atarak “Akülü Tekerlekli Sandalye Kampanyası”na 5 TL’lik bağışta bulunun.
Nurullah Ataç- Siyah Gözlerine Beni de Götür… Şiddetle Tevsiye :)
Fıstık yeşili ve çingene pembesi olan ataçlardan alırdım:))çocukluk işte renk renk olsun isterdim en mutlu günlerimin en masum düşlerimin olduğu yıllar keşke geri gelse:(
Sahi Evren neden şimdi hiç kıvrılmıyor sayfalar ilkokul yıllarında kıvrık kıvrık olurdu sayfalar bir de renkli kaplar vardı defterler kitaplar kaplanır kokulu silgiler renkli ataçlar alınır tatlı bir heyecan sarardı içimi.Ah çocukluğum en çok özlem duyduğum yıllarım……