{Mart ‘09 MisAfiR KaLeM Yazısıdır}
Hayat insana daha anne karnında seçimler sunuyor. Ya diyor “dünyaya geleceksin; yaşatacağım her türlü zorluğu aşacaksın, güçlü olacaksın, üstesinden geleceksin, büyüyeceksin” ya da “hiç boşu boşuna bu evreni işgal etmeyeceksin“. Ne yaptık; biz de hayata tutunduk büyümeye devam ediyoruz. Böyle bir giriş yaptım çünkü bu yazıda her şeyden bahsetmek istedim. İşten, aşktan, mutluluktan, hüzünden… Bu yazının içinde “sen” varsın “ben” varım “biz” varız. İçinde hepimizden bir şeyler olsun istedim.
Geçenlerde bir arkadaşım kendi çektiği bir fotoğrafı paylaştı benimle. İlk gördüğüm an o kadar çok güldüm ki ama sonra… Fotoğrafta belediye otobüsünde oturan bir amca vardı. Amcanın kafasındaki berede iki tane ayıcık vardı birbirine sarılmış. İlk görünce gülmüştüm ama sonra içim sızladı. Belki dedim amcanın o soğuk kış gününde kendini soğuktan korumak için başına geçireceği bir beresi ve onu alacak parası yoktu. Çocuğunun beresini taktı, bilemeyiz. “Belki” dedim, “o amca içindeki çocuğu ayıcıklı beresiyle yaşatıyordu“. Gururla ve kimseyi umursamadan… Belki o amca da error (hata) veriyordu. Ayıcıklı beresiyle hayata karışıp giden o amca bana bunları yazdırdı…
Hep diyorum bizim de bilgisayarlar gibi kurtarma cd’miz olsa… Yeniden formatlanıp kaldığımız yerden devam etsek hayata. Ama bu da bir gerçek yok kurtarma cd’miz. Yaşadığımız her acı daha da olgunlaştırıyor bizi. Kimimiz tek kanatla uçuyoruz hayat denen bu âlemde. Benim gibi… Evren’nin beni çok etkileyen bir sözü var: Tek kanatla bu âlemde “adam” olmaya çalışmak gerçekten meşakkatli bir sınavmış! Öyle ve öyle de olacak..
Şöyle bir bakıyorum da hayatın bize sunduklarına. An geliyor yetmiyor hiçbiri. Sürekli hareket halindeyiz. Beyin sürekli düşünüyor, üretiyor. Ve an geliyor error (hata) veriyor. İnsanlara bakıyorum da mutsuzlukları çok fazla. Kimi doğru işi bulamamaktan kimi doğru insanla karşılaşamamaktan kimi doğru işi bulup fazlasını yapmak istemekten kimi doğru insanla karşılaşıp bir tıkanma sürecine girmekten kimi geçim sıkıntısından kimi ailesinden. Ortak payda aynı error (hata) veriyoruz. Zaman daha sadeleştiriyor bizi. Daha az gülüp daha az eğleniyoruz. Daha aza iniyor beklentiler. Hayat her insana aynı adalette cömert olmuyor maalesef. Seçimler yapıyoruz her ne sebeple olursa olsun. Ve bu seçimlerin bedellerini ödüyoruz öyle ya da böyle. Bekliyoruz öylece!
Haber spikeri olmamdan mütevellit mesleğimin getirdiği bir yeti olsa gerek birazcık daha derin ve sorgulayarak bakıyorum dünyaya. Yeni yılın ilk günlerine savaşla başladık biliyorsunuz. Beni o kadar etkiledi ki… Bu ne cürettir! Yaşamını yitiren o kadar insanın hayalleri yok muydu? Umutları, gülüşleri, aileleri, idealleri, aşkları, hüzünleri… Senin gibi… Benim gibi… Bizim gibi… Biz burada yağan karla bile mutlu olurken, kendi kendimize hayat planları yaparken ve hayat akıp giderken… Sonra dedim ki; sevmedim bu manzarayı… Sevmedim bu kirlenmiş ve kana bulanmış dünyayı… Düşündüm uzun uzun. Orada yaşamını yitiren yüzlerce insan her biri vefalı Gephetto ustaydı bana göre.. Kendi halinde bir kütleydiler önce.. Mayası tahtadan, bahanesi Tanrı’dan.. Bizde birer Gephetto usta olalım ne kaybederiz? Kendi halinden kütleler yaratalım olur mu? Mayası tahtadan bahanesi Tanrı’dan olsun.. Dünyanın pisliğine inat, yalana ve riyaya inat, burunları uzamadan doğruluğun ışığında yaşasınlar diye, adlarını Pinokyo koyalım… Vefasızlık mı yaptılar bize varsın yapsınlar o zaman düşünelim çaresini.
Ve sonra… deyip yazacağımız şeyler olsun bu bıraktığım üç noktayı siz doldurun o zaman… Dilerim bu üç nokta hepimiz adına güzelliklerle dolar.
Unutmamak lazım hayat çok güzel kazanımlarla dolu. Benim için bu sayfada sizlerle buluşmak çok güzel bir kazanım.. Bu platformun sahibi sevgili Evren benim için çok anlamlı bir değer.. Hayat böyle güzellikler de sunuyor size.. Evren’i tanımam kendisinin de desteğini esirgemediği tekerlekli sandalye destek projesiyle oldu. Çok güzel oldu. Onur duydum bu sayfada yer almaktan. e-vren günlüğü’nde ya da benim kendi tabirimle e-vren dünyasında yer almak benim için çok mutluluk verici oldu.
Yazımı noktalarken sizden istediğim birkaç şey var: Daha duyarlı olun hayata karşı. Sevdiklerinize sevginizi sunmaktan çekinmeyin. “Oldu” ve “öldü”.. bu iki kelimeyi değiştiren bir noktaysa siz de bu hayatta bir nokta olun… Ve hep gülümseyin :)
Böyle bir buluşmayı sağladığı için Evren’e defalarca kez teşekkür ediyorum. Bu site hep hayatınızda bir yerlerde olsun olur mu? Çünkü içinde samimiyet var.. Emek var. Her bir satırda yaşanmışlık var…
İnanın içinde “ben”den “siz”den “biz”den çok şey var!
————
e-vren günlüğü’nün 34. MisAfiR KaLeMi Nur ŞENTÜRK, 1981 Ankara doğumlu. Hacettepe Üniversitesi Biyoloji Bölümü’nden 2002 yılında mezun olduktan sonra “Haber hayatımın merkezi; haber benim rüzgarım oldu. Gemileri yaktım yürüyorum. Şimdilerde rüzgarın olduğu yerdeyim“ sözleriyle özetlediği mesleği yapmaya başladı. 2003 yılından bu yana Ankara’da profesyonel anlamda radyoculuk yapıyor.
Su beraklıgında, okurken kendi iç benliğimize göndermeler yaptıran harika bir yazıydı. Hayat bir nefeslikse, o nefesi tamamen hissederek almak şart, bende geldim ve yaşadım diyebilmek adına, tebrikler Nur ..
güzel yazı olmuş.yüreğinize sağlık…
hızla akıp giden zaman kardeşe uyum sağlamaya çalışıyoruz 24 saatin koskocaman bir kısmını paylaştığım SEN yani benim NUNUM kalbi ile kalemi arasında kısacık bir mesafe olanlardansın
sefiorumm seniii eline kalbine yani sana sağlık:D
öyle kayhan söz uçar yazı kalır demişler;)
yüz yıl sonra biz olmayacağız ama yazdıklarımız kalacak..
şöyle desem son olarak…
biz bir karınca yaşadık kararınca!
Hayat beni neden yoruyorsun şarkısı geliyor adamın aklına bu dizelere okuyunca.
Hani demeişsin savaş, üzüldüm falan…
Dünya’ ya uzay dan bakınca bir bütün her şey. Sınır, mınır yok. Ne zaman dünya’ ya yakınlassan sınırlar ortaya cıkıyor. Her ülke kendisine sınır çekmiş. Bu sınırı cekebilmek için ya diplomasi yada kan dökmüş.
İnsanlar karıncalara benzer. Bir telaş içinde koşturan karıncaya tepeden bakarız. Hepsi birbirine benzer. Halbuki insanı soy çık bir tepeye. Hepsi aynıdır. Hiç birimizin birbirinden pek farkı yok. Gel gelelim her sey uzaydan baktığımız gibi, karınca misali soyup tepeden baktığımız gibi durmuyor. Yakınlastık ca, içine girdikce tüm pislikler ortaya cıkıyor.
Ben mezarlıkları severim. Bana hayatın ne demek olduğunu öğretiyor.
Yaşadığımız evren çok büyük bir yerdir. Bulunduğumuz gezegen bu evrenin içinde bir kum tanesidir. Hele ki içinde yaşayan bizler bir hiçizdir. Şu bastığım toprağa bakıyorum da fatih sultan mehmeti, Kanuni sultansüleymanı,Atatürk’ü,yutmuş…Roma Osmanlı devletini,adını yazmakla bitiremeyeceğim kadar kavimi helak etmiş… Bu yazımı okuyan kişiler 100 sene sonra olmayacak.Her 100 yılda bir yeni bir kum saatinin başladığı bir dünyada bir gün ölüp gideceğiz. İşte hayat budur. Bir varmış, Bir yokmuş hesabı.
Yazını okuyunca öğle vakti penceremden gördüğüm erken gelen bahara kanıp çiçeğe durmuş badem ağacı geldi yine aklıma. ve Aziz Nesin’in “Arkadaşım Badem Ağacı” şiiri. İnsanlar da kanıyor birşeylere. ve sonra… deyip hayatlarındaki o üç noktayı iyi ya da kötü bir şekilde dolduruyorlar. Sanırım işin püf noktası hayattaki o küçük ayrıntıları görememekte. Eline, yüreğine, kalemine sağlık. Tebrikler… Ve seni bizimle buluşturan Evren’e de teşekkürler…
şu soru işeretleriyle yaşadigimiz dünyada gercekten kendince güzel cevaplar verebilen sivri bi kalemin olmus…tebrik ederim canim
seni tanımayanlar, ruhun ve aklın hakkında bilgi sahibi olmayanlar için ne büyük bir kayıpsın
hep biliyordum noktalama işaretlerine dikkat edip hayatta sebep olduğu değişikliklerin gözünden kaçmadığını..
ama bizim için noktalardan çok virgüller, üç noktalar var..
her zaman vefalı, kalemi güçlü “herkese emekli” dostum; eline sağlık
Sadece sitede değil bu güzel Habercinin içinde de inanın içinde “ben”den “siz”den “biz”den çok şey var!…
Bundan sonraki yazımlarınızın takipçisiyim.
en az bu yazı kadar değerli yorumlarınız için hepinize tek tek teşekkür ederim!
rahmetli barış abi olsa on puan on puan deyiverirdi herhalde, ben kaç desem diğerinin hatrı kalır.. sadece iyi ki hayata burdan bakabilen güzel insan evren, onun gibi düşünenlere yalnız olmadıklarını kendisi gibi böyle içten kalemlerle tekrar tekrar hissettiriyor diyebiliyorum.. sonrası iyilik güzellik;’))
Daha duyarlı olun hayata karşı. Sevdiklerinize sevginizi sunmaktan çekinmeyin. “Oldu” ve “öldü”.. bu iki kelimeyi değiştiren bir noktaysa siz de bu hayatta bir nokta olun… Ve hep gülümseyin :)
Yazı harika. Ancak yukarıdaki satırları daha da çok sevdim. olmakla ölmek arasındaki sesli harf değişimlerini fark edince “an”da kalmak mümkün… Eline sağlık…
Dünyanın pisliğine inat, yalana ve riyaya inat, burunları uzamadan doğruluğun ışığında yaşasınlar diye, adlarını Pinokyo koyalım… Vefasızlık mı yaptılar bize varsın yapsınlar o zaman düşünelim çaresini.
Yalanla,riyayla ve vefasızlıkla karşılaştığımız zaman,aynısını yapmayalım.Yüreğinize sağlık.Başarılar diliyorum.
Evren’e de çok teşekkür ediyorum.Bizi sizlerle buluşturduğu için.
nurcum eline ruhuna sağlık yazını çok ama çok beyendim sen bir kelebek kadar hassas ve çok asilsin başarılarının devamını dilerim seni çok seviyoruz dünyanın en güzel gülen insanı hep mutlu ol
çok güzel bi paylaşım olmuş…
her ne kadar pinokyoyu oynasak da bu dünyada,her ne kadar başka dünyalardan pinokyoların burunları müdahale etse de dünyamıza,her şeye rağmen bi kere yaşama hakkı/şansı verilmiş bizlere…o zaman hakkıyla yaşamak lazım diyorum…
bi gün misafir kalem olabilme umuduyla :)
;)
keşke herkes hayata,yaşananlara bu kadar derinden,bu kadar ince bakabilse…daha duyarlı daha vicdanlı olsa…
senin de dediğin gibi ben,sen ve biz diyerek düşünen bi toplum olmamız dileğiyle…
ellerine sağlık nur şentürk….
Nur Hanım düşüncenize ve emeğinize sağlık. Bu blogda beğenerek okuduğum E-vren günlüğü yazılarında olduğu gibi haz aldım. Hayatın herkese eşit derecede adil olmamasına, dünyanın yaşanan her türlü savaşına, bunca ahlaki çöküntüye, yalana ve riyaya rağmen doğru ve özde sağlam olabilmeye çabalıyor ve bu kirlenmişliğe inat içimizdeki samimiyete ve beyaza sahip çıkıyorsak şükür ve ne mutlu bize. Sevgili Evren sana da teşekkür ederim, bu güzel seçimin için.
işte söz yine güzeller güzeli Nur Şentürk te…onun kaleminden idam çıksa tereddütsüz giderim :) ama o kadar güzel şeylerden bahsetmiş ki yine kendisini bir kez daha takdir ettim ve şimdi müsadenizle kendisini dinlemeye devam ediyorum…;)
Çok güzel yazmışşınız tabi konuyu yaratan kişide güzel olunca harkıka olmus. :)
Ablam ne güzel yazmışsın, tek nefeste okudum :) Yüreğine sağlık…
Mayası tahtadan,bahanesi Tanrı’dan olanlardan olalım biz..
Pinokyoların böylesi bol olduğu,canını sevdiğimin memleketinde nolursa olsun inadına gülelim inadına inanalım biz mutluluğa..
Belkide sadece gülmek için çektiğim ayıcıklı şapkalı amca için ya da sadece senin,benim,bizim için..
Seni çok seviorum..:)