Savunmasız Cümlelerim

Öleceğim öleceğim” dedin de öldün sonunda. Öldün de başın göğe mi erdi? Ayakların yere basmazdı, girdin de yerin dibine iyi mi oldu?

Bir çınarı çınar yapan, asırlık gövdesi değil yalnız. Yalnız başına onu dev yapan binbir yaprağıyla, yüzlerce dalıydı. Böcekler konar, kuşlar uçardı. Gölgesi bir vardı, gölgeliydi. Bir yoktu gölgesi, her yanı aydınlıktı. Kolu kanadı kırık değildi, ayakları yere sağlam basardı. Başı göğe erse de, aklı bir karış havada olmazdı. Çınarlar, çınarlıklarını bilirdi.

Her yer sen oluyor, herkes sen… Maviye boyalı bir renkle dolaşıyor yer yüzünde bütün yerliler. Beni sana soranlar, seni bana anlatanlar… Cevap bekleyenler, sade sorusu olanlar… Uzun ince bir yolda yürüyenler, gece gündüz yol gidenler… Unut diyorlar, unutturma diyorlar, gitme deseler, kal da demiyorlar.

Her yer sen oldu. Sağım solum, her yanım sen. Maviye boyalı bir renkle dolaştım durdum, gözlerimde denizin bulanıklığıyla. Görenler ağlamış dedi, duyanlar duygulanmış sandı. Her soruya cevap verdim, tek tek. Her bir yanıtımda öldüm ben, birer birer. Artık kan kırmızısı benim cümlelerim. Bir o kadar da savunmasız…

facebook’evreni ] facebook sayfası ] twitter’evreni ] RSS abonelik

One Comment

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir