En zoru buymuş; üç yıl önce Türk Dili Edebiyatı panosunun önünden alıp seni, bunca yıl her şeyimi paylaşıp, üç yıl sonra ayrılığın yazısını yazmakmış. Daha da zoru, ardından bakakalmak oldu. “İnsanları homojen bırakmalı” derken sen ve “bırakamazken” ben apayrıydık birbirimiz için bu koca sınıfta. En iyi biz anladık birbirimizi. Kurduğumuz cümlelerde zorlanmadık, ucunu bucağını getirmedik hiç. Noktası olmadı bu dostluğun, virgüllerin sonu gelmedi ve sen dostum, öyle çok yakıştın ki “dost” ünvanına. ADÜ TDE’ ye farklı üniversitelerden yatay geçiş yaptığımızda şaşkın ördek gibiydik ikimiz de.  Kader seni Kıbrıs’tan beni de Denizli’den alıp Aydın’da kesiştirmişti yollarımızı. Eşi benzeri olmayan paylaşımlar başladı sonra. Saatlerce süren, tadına doyamayıp kapı ağzında merdiven başında devam eden sohbetler, -kimseyle yapılamayan- edebi söyleşiler, tartışmalar, projeler, gülmeler, eğlenmeler…

Beni en çok sen şımarttın, hep poh pohladın, hep cesaretlendirdin. Bakışlarınla da, gülüşünle de, verdiğin selamla da benim senin için ayrı olduğumu hissettirdin daima. Senin dev gibi yüreğine, sevgine, dostluğuna layık olabildim mi, bunun cevabını ben veremem. Eğer ki aylar öncesinden mezuniyetin acısı çöktüyse içime ve seni son defa Bursa’ya uğurlayacağım gözümün önüne geldikçe gözyaşlarına boğuluyorsam, sen Evren’in yüreğine isminle taht kurmuşsun demektir. Gönlümden geçen, seni ileride akademik çalışmalar yaparken görmek ama her şeyden önemlisi hayallerine ve hedeflerine –hakkında hayırlıysa- kavuşman.

Övgülerden hoşlanmadın, sevildiğinin söylenmesini, iltifat edilmesini istemedin hiçbir zaman. “Anlam yükleme bana” dedin ve Evren yüreğinin karşısında yanıp yanıp söndü, ta ki bir bahane çıkıp da birlikte yaşanan tecrübelerin cümlelere dökülmesinin vakti gelene kadar:

Sen benim dostum, yol arkadaşım, kardeşimsin ve sen, ismine kuramadığım daha pek çok cümlemsin.