“Sen siyahı seviyorsun ben beyazı; ben coşkudan hoşlanıyorum sen hüzünden hoşlanıyorsun.” dedin. Ne kadar da zıt olduğumuzu söyledin. Sen koşmayı seviyorsan ben yürümeyi seviyorum; ben fotoğrafı seviyorsam sen resmi seviyorsun. Oysa Sevgili, ben Seni Seviyorum ya, ne önemi var diğerlerinin.
Benim seni sevmemle, senin bütün dünyanı seveceğim diye bir gerçek mi var? Sen Evren’i sevdiysen, tüm kâinat sana hizmet edecek diye bir şart mı var? Her ilkbahar; beraberinde yeni bir aşk’la gelecek diye bir kural mı var? Biz ilkbaharda doğduk diye sonbaharda toprak olacağız diye değişmez bir SO’N mu var?
Ah Sevgili! Ruhumdaki depremleri durdurabilseydim, şu saat yolundaydım. Karşına çıkmaya yüreğim el verseydi; seni bulup geri dönmeye cesaretim hiç olmayacaktı. Benim korkum sana gelmekten değildi; senden dönmekten, kendime dönememekten yanaydı.
Evren, 3 harflik bir Aşk’tan yaratıldı, Aşk’tan ibaretti; 14 harflik sen ile 8 harflik şehirde alfabenin bütün aşklarını yaşamayı diledi.
facebook’evreni ] facebook sayfası ] twitter’evreni ] RSS abonelik
“kaybedenler kulübü”nü getirdi aklıma bu yazı. filmi izlemediyseniz derhal izlemelisiniz :)
Yine çok güzel satırlardı, Evren. Bana, yine, bu nasıl bir anlatımdır, nasıl güzel ifadelerdir böyle, dedirten cümlelerdi.. Teşekkürler, bu güzel cümleleri biz sanal dünya gezginlerinden esirgemeyip bizimle paylaştığın için, çook çok teşekkürler.